رویکردی نو به سنت در مسیر نوگرایی

با ورود موج نوگرایی به ایران و شکل گرفتن پایه های نهادهای اجتماعی کم کم تاثیرات آن در جای جای زندگی ایرانیان از جمله شکل لباس پوشیدن آنها دیده شد، تغییر نوع لباس ایرانیان از فرمهای سنتی به لباسهای غربی کم کم سرعت گرفت و در ایران نهادینه شد. تغییر و دگرگونی (در مسیر رشد از ریشه ها) در شکل لباس پوشیدن مردم در جای جای دنیا امری طبیعی است اما در ایران این تغییر بنیادین بود و شکل لباس پوشیدن جامعه تحت تاثیر الگوهای غربی دگرگون گشت با گذشت چیزی نزدیک به ۱۰۰ سال ما بر اساس همین الگو پیش آمدیم و امروز تصویر مشخصی از الگوی اصیل لباس ایرانی وجود ندارد. البته اتفاقی مشابه به این در بسیاری از نقاط جهان رخ داده و حتی در کشورهایی که آداب و سنن خود را حفظ کرده اند هم گرایش و علاقه طیف وسیعی از جامعه باعث عمومیت سبک و سیاق لباس پوشیدن برگرفته از الگوهای غربی شده است که حاصل مدرنیته در دنیای امروز است، البته بخودی خود این مسئله بدی نیست، اگرچه اصولی که امروزه ما از مدرنیته میشناسیم حاصل تلاش و حرکتهای چند صد سال اخیر غربیهاست اما ما میتوانیم با حفظ ریشه ها نوگرایی را بپذیریم و حتی در قدمی رو به جلو جزئیات و جلوه های آن را با نگاهی به اصول فرهنگی خویش بومی کنیم و به پرورش آن نیز بپردازیم، بطور مثال در مورد فرم لباس پوشیدن ایده و تلاشی که در این زمینه ما انجام میدهیم طراحی تن پوشهایی امروزی با نقشمایه هایی الهام گرفته از هنرهای مختلف ایرانیست که طی این سالها توانسته اند اصالت خود را حفط کنند و در تکمیل این موضوع پیامی هم که در این طرحها نهفته شده سخنی از شعرا و بزرگان ادبیات ایران میباشد، شاید این تلاش قدمی بسیار کوچک در راه بومی سازی مدرنیته باشد اما مطمئناً چنین الگویی در زمینه های دیگر و حتی بزرگتر هم میتواند جوابگو باشد.